Nadchodzi długie lato

Noc była gorąca i parna, idealna na włóczęgi po Mieście. Działo się to jeszcze w dawnych czasach, zanim zajęło ono całą planetę; wówczas obok nowoczesnych wieżowców stały zabytkowe wille, niekiedy otoczone nawet – co teraz jest trudne do wyobrażenia – ogrodami. Nie istniały już jednak parki i publiczne zieleńce, a ja i Theo, wtedy jeszcze bardzo młodzi, byliśmy gotowi oddać po kawałku ogona by zobaczyć jakiekolwiek rośliny. Starsze koty wyśmiewały nas bezlitośnie, stwierdzając, że po pierwsze, rośliny nie są tak interesujące, a po drugie – włamanie na teren którejś z tych posiadłości mogło mieć fatalne konsekwencje. Alarmy nie odróżniały rabusiów od ciekawskich zwierząt; łatwo było skończyć pociętym laserami na plasterki.

Oczywiście, obydwaj uważaliśmy, że jesteśmy dość szybcy by umknąć przed każdym laserem i każdą sterowaną komputerem pułapką. Na wszelki wypadek jednak postanowiliśmy znaleźć jakieś bezpieczne miejsce – i udało się. W naszej dzielnicy stał jeden opuszczony dom, otoczony podniszczonym murem, zza którego wyglądały czubki drzew. Kiedyś musiała to być piękna willa w starym stylu, budowana z kamieni, nie z betonu; obaj byliśmy pewni, że jej front był pokryty bluszczem. Stała niezamieszkana już od kilkudziesięciu lat, jeśli więc w ogóle miała system alarmowy, z pewnością potwornie przestarzały i raczej nie stanowiący zagrożenia dla dwóch wychowanych na ulicach kotów. Od razu obiecaliśmy sobie, że ruszymy tam następnej nocy, dzień przeznaczając na poszukiwanie informacji na temat domu. Ot tak, na wszelki wypadek, gdyby willa miała należeć do mafii.

Kiedy tylko nastał ranek i mój pan raczył wyjść do pracy, w oknie pojawiła się Susan. Biologicznie była raczej kotem niż kotką, ale miała inne zdanie na ten temat i życzyła sobie, by inni respektowali jej wybory życiowe. Dodatkowo matkowała wszystkim kociakom w tej dzielnicy, choć nie żyła dużo dłużej od nas. Najwyraźniej przygotowała dla mnie specjalną interwencję.

– Słyszałam, że ty i Theo zwariowaliście do reszty – warknęła, gdy już zdołała przepchnąć się przez lufcik. – Co wam odwaliło, żeby łazić po ruinach? W dodatku ruinach sekty?

– Cokolwiek zamierzamy ja i Theo, to nie twoja... zaraz. O jakiej zrujnowanej sekcie mówisz?

– Należących do sekty – Przewróciła oczami, najwyraźniej poirytowana, że z całej jej przemowy najwięcej uwagi przyciągnął błąd gramatyczny. – Tam kiedyś zbierali się poganie, nie wiedziałeś?

– Nie – przyznałem bez wahania, czując leciutki dreszczyk emocji. – Co to są poganie?

Usiadłem wygodniej, opierając łebek na łapach i szykując się na długą historię. Susan z westchnieniem poszła w moje ślady, najwyraźniej rozumiejąc, że teraz musi mi wszystko opowiedzieć. Poza tym, na parapecie było całkiem wygodnie, zwłaszcza, gdy padało na niego słońce.

– To takie świry, które chcą, by mieszkało tutaj mniej ludzi niż jest roślin – wyjaśniła Susan. – Teraz już ich chyba nie ma, ale kiedyś często włamywali się do ogrodów – bo wiesz, w parkach by ich przyłapali. Podobno przywoływali tam potwory, wyglądające jak ludzie, tylko ze spiczastymi uszami. Wedle legendy wszystko, czego dotknęły, zakwitało. Podobno razem z poganami tańczyły nago pod księżycem.

– Co to znaczy nago?

– Bez ubrań. Ale nie przerywaj mi, bo to jeszcze nie jest ciekawe: raz taki spęd miał miejsce w twojej willi. I wtedy zginęła tam kobieta.

Zastrzygłem uszami.

– Mieszkała w posiadłości z mężem i małym synkiem – ciągnęła kotka przyciszonym głosem. – Ale każdej nocy poganie przychodzili pod jej okno i śpiewali o potworach i o kwiatach, aż wreszcie do nich wyszła... tylko, że w środku rytuału coś poszło nie tak, upadła i uderzyła się w głowę; tajemnicza sprawa, bo rana nie była dość poważna, by medycy nie zdołali jej wyleczyć, a jednak zmarła. Jej mąż potem zwariował, chodził po górach i szukał żony, w domu został tylko jego syn. Jakieś dziesięć lat później przyjechała do niego dziewczynka... Lubiła zabawy w ogrodzie, wtedy już zamkniętym na głucho. Nie wiadomo, jak do niego weszła, pewnie jej też poganie śpiewali pod oknem; w każdym razie, tak dziewczynka jak syn pana zniknęli bez śladu. Wtedy mężczyzna kompletnie się załamał; miejscowi twierdzili, że rzucił się z klifu. Wesoła historia, co?

– Zupełnie nie – powiedziałem, nieco poruszony, ale znacznie bardziej podekscytowany. Tylko czekałem na szansę, by opowiedzieć tę historię Theo – a potem zobaczyć na własne oczy tajemniczy ogród.

– Dalej chcesz tam iść, co? – zapytała Susan z rezygnacją. Wyraźnie nie wierzyła we własną opowieść o poganach, po prostu nie chciała, żebyśmy weszli w jakąś starą pułapkę. Biedna, mogła się domyślić, że takie historie nas nie zniechęcą.

Tak więc tej nocy, równie gorącej jak poprzednia, biegliśmy po balkonach i gzymsach Miasta by wskoczyć prosto na drzewa za murem. Rzecz jasna, były zupełnie inne, niż je sobie wyobrażałem – mniej żywe, a jednocześnie zupełnie różne od tego, co otaczało mnie na co dzień. Metal i beton nigdy nie bywały tak chropawe jak kora, a samochody, nawet latające, nie szeleściły jak liście.

– Strasznie tu cicho, nie? – szepnął Theo z nabożnym zdumieniem. Pokiwałem tylko głową, zbyt zajęty chłonięciem atmosfery. Ogród, na ile mogłem ocenić, był zaniedbany – trawnik wyglądał jak łąka, kwiaty już dawno opuściły wyznaczone palikami rabatki i rosły gdzie popadło, a krzewy róż mogłyby być mylone z niskimi drzewami. Unosił się wokół nich odurzający zapach. Pomimo tych wszystkich szelestów i szumów, panował tu zadziwiający spokój. Aż chciałem siedzieć w tej trawie i podziwiać przez resztę nocy.

No, a przynajmniej kwadrans. Potem można by się pobawić. W krzakach musiało być mnóstwo świetnych kryjówek...

Akurat kiedy chciałem zaproponować dokładniejsze zwiedzanie, usłyszeliśmy ciche głosy i dziwną muzykę, coś jakby dzwonki i flety walczące między sobą. Nie musiałem niczego mówić; obaj błyskawicznie pomknęliśmy w stronę najbliższego krzewu, na nasze szczęście pozbawionego kolców.

Zaraz potem w ogrodzie pojawiła się – mówię tak, bo nie mam pojęcia, jak tam weszli – grupa ludzi w powiewnych szatach. Niektórzy grali na instrumentach, inni nucili cicho, a jeszcze inni zaczęli rozstawiać na trawniku dziwaczne drewniane lampiony opromieniające wszystko zielonym światłem. Ja i Theo wpełzliśmy jeszcze głębiej w pachnący gąszcz, wciąż jednak mieliśmy niezły widok.

Nie rozumieliśmy języka, którego używała ich przywódczyni; może mówiono nim zanim powstał obecny dialekt, mieszanka wszystkich poprzednich. Miałem jednak dziwne podejrzenia, że ten był jeszcze starszy. Szybko odechciało mi się nad tym zastanawiać, bo poganie stanęli w kole i zaczęli kolejną pieśń, a wtedy dopiero zrobiło się dziwnie.W środku kręgu zabłysła kolumna światła, a niej – coś jakby okrągłe drzwi, przejście do nieznanego mi miejsca, innego świata. Poprzez otwarte wrota dostrzegłem drzewa, znacznie większe niż te, które tu w ogrodzie zrobiły na mnie tak wielkie wrażenie; powietrze między nimi było najczystszym, jakie widziałem w życiu; zdawało się być złote od światła słońca i pyłku kwiatów. Nie mogłem jednak podziwiać go zbyt długo, bo z otworu - przejścia wyszły trzy osoby.

Na początku uznałem ich za potwory, o których opowiadała Susan; dopiero po chwili, zrozumiałem, że mam przed sobą zwykłych ludzi, tylko starszych niż ci, których widywałem w Mieście i dziwacznie ubranych. Kobieta, najmłodsza i wciąż jeszcze ładna, nosiła wianek z róż i w czerwoną tunikę; nieco starszy od niej mężczyzna miał zieloną szatę i protezy z poskręcanych konarów zamiast nóg; staruszek z sękatym kosturem w ręku ubrany był, o dziwo, na czarno. Żadne z nich nie miało spiczastych uszu i kwiaty nie wyrastały im pod nogami. 

- Witajcie z powrotem - odezwała się przywódczyni pogan, kłaniając lekko przed kobietą.

- Dobrze, że nie pomyliliśmy nocy - odparła, rozglądając się dokoła. - W tamtym świecie łatwo jest stracić poczucie czasu, zwłaszcza, gdy trzeba czekać pięćdziesiąt waszych lat...

- Panno Mary, bylibyśmy zaszczyceni, gdyby wróciła pani wcześniej...

- To wykluczone - ucięła. - Otwieranie drzwi częściej jest zbyt niebezpieczne. Ledwo udało mi się namówić Colina.

Kaleki mężczyzna spojrzał na nią z wyraźną pretensją.

- Przejdźmy do rzeczy - ciągnęła Mary. - Jaka jest sytuacja i ilu z was chce z nami odejść?

Wszyscy razem zasiedli na trawie i zaczęli rozprawiać o fatalnej polityce ekologicznej Miasta, co było to tak nudne, że nie mogłem uwierzyć w to, co widzę.

Theo przysnął po kilku minutach. Ja wciąż czułem resztki podniecenia, ale patrzyłem na spotkanie ze zdegustowaniem. Po chwili jednak przeniosłem uwagę na przejście. W krajobrazie za nim nie zaszła żadna zmiana, więc postanowiłem obejrzeć go dokładniej. Wśród liści przebłyskiwał czasem błękit, w którym domyśliłem się nieba, znacznie czystszego niż to nad Miastem. Pomiędzy drzewami przemykały niekiedy cienie, niektóre zwierzęce, nieforemne; inne niemal ludzkie. Przysiągłbym, że zza jednego z pni spojrzała na mnie wielkooka istota o spiczastych uszach. Wypatrywałem potem kolejnej, ale dojrzałem tylko ogromne motyle o barwnych skrzydłach i małpiatki o zbyt dużej liczbie nóg.

Przez chwilę chciałem przemknąć między zebranymi i wpaść pomiędzy tamte drzewa, obejrzeć dokładnie wszystkie te cuda i poszukać kolejnych. Sądziłem jednak, że skończyłbym jak ci obcy, w których podejrzewałem dawnych mieszkańców willi - mógłbym wrócić dopiero kilkadziesiąt lat później. To trochę zbyt dużo czasu poza domem.

To chyba wtedy obudziła się we mnie ta tęsknota za innymi wymiarami, która miała zdominować całe moje życie.

Wreszcie, gdy niebo pojaśniało, a przejście zbladło, ludzie wstali ze swoich miejsc w trawie. Kilkoro pogan poszło za obcymi mężczyznami, reszta zamieniała ostatnie słowa z Mary. Ta, nie przerywając rozmowy, spojrzała na krzew z miną jasno sugerującą, że nas zauważyła. Wcisnąłem głębiej między gałęzie, choć sam nie wiedziałem, czemu.

– Nikt nam nie uwierzy, nie? – zapytał Theo sennym głosem.

– Nie – westchnąłem. – Chyba możemy się czuć wybrani.