Są takie noce

Gdyby w Akademii Magicznej przeprowadzić ankietę na przymiotnik opisujący zajęcia, słowo „nudne” nie zwyciężyłoby na pewno.  Są wyrażenia, którymi można określić godziny pełne przypadkowych wybuchów, głupich pytań i odpowiedzi przypadkiem zahaczającym o teorie istnienia wszechświata, jednak „nudne jak flaki z olejem” zazwyczaj do nich nie należy. Mimo to Elenaia ter Iriaith, nazywana Eleną, najczęściej właśnie tak wyrażała się o swoich lekcjach.

Główny problem polegał na tym, że rozumienie teorii przychodziło jej znacznie łatwiej niż reszcie grupy, natomiast wykorzystanie w praktyce przedstawiało pewne problemy – po prostu miała zbyt mały talent magiczny. Pogodziła się z tym już dawno, zarzuciła naukę i skupiła na trzech rzeczach, które ceniła najbardziej: malarstwie, czytaniu książek i świętym spokoju. Żadnego z tych elementów nie mogła znaleźć na zajęciach, a to, co było na nich obecne, przyprawiało ją o ból głowy – prawie tak wielki jak koledzy z grupy.

Było ich dziesięcioro, co stanowiło standard w Akademii. Towarzystwo trojga uczniów Elenaia uznawała za znośne. Pierwszy – Fineran aen Hear, zadziwiająco wyrośnięty drow, który z braku lepszych powodów do kompleksów nienawidził się za bycie wysokim i silnym. Chłopak był rozczulająco niezdarny, idiotycznie dobry i budził w Elenai coś pomiędzy instynktem macierzyńskim a sympatią. W efekcie między chronieniem go przed bandą Tiarvena a rozpaczliwymi próbami nauczenia się czegoś powstało między nimi uczucie podobne do przyjaźni.

Dwóch pozostałych znośnych osób dziewczyna nie znała tak dobrze. Jedną z nich był Farewend aen Derean, chuderlawy, cichy dzieciak, o którym nie wiedziała praktycznie niczego, poza tym, że również nie posiadał zbyt wielkiego talentu, ale też dość rozsądny, żeby się za bardzo nie wyróżniać. Drugą – Allaia ter Ellai, arystokratka najwyraźniej mająca tylko jedną ambicję: życie za cudze pieniądze. Elenaia odnosiła paskudne wrażenie, że nie zawahałaby się przed kradzieżą czy morderstwem, gdyby zaistniała taka konieczność – na szczęście była dość ładna, żeby swoje cele osiągać legalnie. Obie dziewczyny rozmawiały ze sobą zaledwie kilka razy, ale w podobny sposób unikały zainteresowania profesorów i równie lekki stosunek do nauki, połączyła je więc nić sympatii.

Reszta grupy była po prostu koszmarna.

Na nerwy działał jej nawet Harewell, którego główną wadą był nadnaturalny entuzjazm i zbyt duża ilość energii – chociaż musiała przyznać, że może nie zasługiwał na tak wielką dawkę niechęci. Elenaia miała za to doskonałe powody, by nie znosić Iriena ter Sefiran, zupełnie znośnego, poza zwyczajem bezustannego drwienia z Finerana. Jeszcze odrobinę bardziej irytowała ją Rosaille aen Vienne, w miarę inteligentna która co prawda była tylko trochę głupia, za to niesamowicie pretensjonalna i tak pełna poczucia wyższości, że emanowało z niej nawet w trakcie normalnej konwersacji. W dodatku upijanie się po kątach Dla Dobra Sztuki zdawało się być głównym celem jej życia. To napełniało Elenaię subtelnym obrzydzeniem osoby, której nikt tak często na picie nie zapraszał. Mimo wszystko Rosaille nie była najbardziej rozmiłowana w alkoholu; na głowę biły ją bliźnięta Virellan: Rail, który uważał się za bardzo atrakcyjnego i w związku z tym był nieludzko namolny oraz Leir – we własnym mniemaniu nie tylko nad wyraz przystojny, ale też oszałamiająco inteligentny. Obaj celowali w chodzeniu na jak największą ilość imprez i głośnym omawianiu ich następnego dnia oraz zadawaniu tylu głupich pytań, ile tylko można zmieścić w ciągu godziny. Powody ich popularności pozostawały tajemnicą.

A i tak najgorsza ze wszystkich była Seleana.

Dojmujące przekonanie Seleany o własnej nadzwyczajności zdawało się wypełniać całą salę, usuwając wszystkich innych członków grupy w cień. Seleana uwielbiała swój wygląd, swoje ubrania (najczęściej własnoręcznie szyte i raczej… oryginalne), wreszcie – swój nieprzeciętny intelekt. Elenaia dostawała bólu głowy na sam dźwięk jej głosu. Dziewczyna rzadko kiedy miała do powiedzenia coś odkrywczego, a jeszcze rzadziej – coś naprawdę mądrego. Co najgorsze, najczęściej trudno było zrozumieć, o co właściwie jej chodzi, ponieważ miała skłonności mówienia zanim przemyślała swoją wypowiedź.

Elenaia nienawidziła wszystkich szczerze i z całego serca; nie wiedziała tylko, czy powodem był ich kompletny brak umiejętności zachowania milczenia, czy po prostu była wredna.

Tak czy inaczej, wskutek tej ilości antypatii, nic nie budziło w Elenai większego obrzydzenia do życia niż praca grupowa; zwłaszcza kiedy profesorowie wybierali zespoły do zadań. Oczywiście robili to przy każdej możliwej okazji, dla integracji lub z czystego sadyzmu.

– Sefiran, Haer i… Harewell, pracujecie razem – mówił nauczyciel potworologii tonem tak znudzonym, jakby takie jęki słyszał codziennie. – Derean, Vienne i wy, Virellan, jesteście drugą grupą. Czyli Iriaith, Seleana i Ellai ostatnią. Macie przygotować prezentacje o demonach, najlepsza dostanie ocenę. Liczę na wasze zaangażowanie.

– Ależ oczywiście – mruknęła Elenaia, widząc minę Allai, która sprawiała wrażenie, jakby zjadła cytrynę. Seleana z resztą też nie wyglądała na zachwyconą. Wszystkie trzy usiadły przy jednym stoliku i popatrzyły po sobie z niechęcią.

– Elena, ty i tak nie zamierzasz nic mówić, prawda? – powiedziała wreszcie Allaia bez najmniejszego entuzjazmu. – Zajrzyj do biblioteki po zajęciach i wybierz kilka rycin, tekstów, czegokolwiek. Ja i Seleana coś z tego skompilujemy.

– Chwileczkę – oczywiście, ta dziewczyna zawsze miała coś do dodania. Elenaia z trudem powstrzymała chęć przewrócenia oczami. – Nie mogłybyśmy się, em, odrobinę postarać? Wykorzystać kilka zaklęć?

– Na przykład? – spojrzenie Allai mogłoby zamrozić przeciętnego drowa, ale Seleana była na nie uodporniona.

– Proponowałabym, żebyśmy przywołały demona – powiedziała spokojnie.

– To niemożliwe – rzuciła Elena i natychmiast tego pożałowała. Nie chciało jej się kłócić z tą dziewczyną, a teraz najwyraźniej nie miała wyboru.

– Omawialiśmy to na ostatnich zajęciach – oświadczyła Seleana tonem sugerującym że rozmawia z niedorozwiniętym dzieckiem.

– Omawialiśmy zaklęcie przywoływania – poprawiła ją ze zniecierpliwieniem. – Problem właśnie w tym, że nie wiadomo co przybędzie. Więc może darujmy sobie ryzyko i zróbmy coś nie wymagającego wysiłku, dobrze?

– Popieram – wtrąciła się szybko Allaia. – Lepiej poszukajmy w podręcznikach informacji na początek.

*

Rosaille uśmiechnęła się szeroko i nawinęła na palec kosmyk włosów.

– To co robimy, żeby załatwić resztę? – zapytała słodko. Farewend przerwał na moment bazgranie w zeszycie i spojrzał na nią z bezbrzeżną pogardą. Niestety, bliźniacy najwyraźniej nie podzielali jego odczuć.

– Przyzywamy coś, to chyba oczywiste – powiedzieli chórem.

– Ryzykujecie życie dla oceny – mruknął chłopak, najwyraźniej głośniej niż mu się wydawało, bo ściągnął uwagę wszystkich.

– Cicho bądź – poradził mu przyjaźnie jeden z Virellanów. – Ty i tak do niczego się nie nadajesz, więc lepiej się nie wtrącaj.

Farewend przygryzł wargi i zamilkł posłusznie, nie zauważając nawet, że Harewell z sąsiedniego stolika rzuca mu współczujące spojrzenie.

Tam dyskusja przebiegła znacznie spokojniej.

– Chce się wam starać? – zapytał beztrosko Irien, posyłając czarujący uśmiech Fineranowi, chociaż ten usilnie go ignorował.

– Nie – odpowiedział Harewell stanowczo, zerkając w stronę Farewenda dopóki Irien nie kopnął go pod stołem. – Po prostu przepiszmy coś, przeczytajmy i powiedzmy, że nie mieliśmy czasu.

– Ja mogę przepisać – zaoferował Fineran odruchowo.

– Mogę ci pomóc – szybko zaproponował Irien.

– Nie, dziękuję, poradzę sobie…

– Nie mogę się na coś przydać?

– P-przepraszam, ale…

– O, przerwa! – zakrzyknął radośnie Harewell, a wszyscy bardziej niż chętnie wyszli na korytarz.

*

Po tamtym popołudniu Elena miała nadzieję, że o nieszczęsnym zadaniu nie usłyszy do dnia prezentacji; niestety, myliła się. Następnego dnia w jadalni usiadła, jak zwykle, obok Allai; miejsce obok niej zajął wyjątkowo Farewend, bo zazwyczaj siedzący tam Fineran miał coś do załatwienia w bibliotece. Cała trójka zajęła się milczącym konsumowaniem obiadu i odrabianiem wzajemnie swoich zadań, gdy do stolika podeszła Seleana.

– Twoja grupa siedzi tam – powiedziała, kiwając głową w przeciwległą stronę sali i chyba zwracając się do Farewenda. Ten popatrzył na nią z uprzejmym niezrozumieniem a dziewczyny nawet nie podniosły głów znad talerzy.

Seleana przewróciła oczami.

– Chcę coś omówić z moimi koleżankami z grupy – powiedziała znaczącym tonem. Chłopak powoli włożył sobie widelec do ust i wzruszył ramionami.

– Nie zamierzam niczego przekazywać dalej – zapewnił. Seleana jeszcze chwilę testowała na nim ciężkie spojrzenie, ale wreszcie zrozumiała, że musi się poddać, więc z westchnieniem usiadła naprzeciwko Allai. Nachyliła się do niej, zerkając podejrzliwie w stronę Farewenda, który zaczął wpadać w rozbawienie.

– Jego grupa wymyśliła coś wielkiego – szepnęła teatralnie. Allaia wzruszyła ramionami, Elena ukryła lekki uśmiech, a Farewend westchnął.

– Chyba już zrezygnowali z tego przyzywania – powiedział. – Nie jestem pewien, kazali mi się nie wtrącać, to się nie wtrącam.

– A brali to pod uwagę? – zdziwiła się Elena. – Kretyni.

Seleana wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć, ale zmieniła zdanie.

– Skoro tak na to patrzycie – powiedziała z wyraźnym oburzeniem – skoro nie chce wam się zadbać ani o oceny, ani o opinię, ani o rozwój własnego talentu…

– To? – przerwała jej Allaia, ale dziewczyna tylko prychnęła z oburzeniem i wypadła z sali, powiewając długimi włosami i machając agresywnie torbą.

– Ambitna jest, trzeba jej przyznać – westchnął Farewend, wracając do zadania domowego.

– Mam nadzieję, że tamci nie zechcą przyzwać czegoś paskudnego – zmartwiła się Elena, niemrawo dłubiąc w swoim ryżu. Chłopak zachmurzył się na chwilę.

– Nie no, tak głupi chyba nie są – powiedział z wahaniem, patrząc na Rosaillę, która notowała coś z zaangażowaniem.

Żadne z nich nie chciało przyznać tego głośno, ale wszyscy mieli złe przeczucia.

*

Przeczucia trwały sobie w najlepsze kilka dni później, w dzień wolny od nauki, gdy Elena siedziała samotnie w pokoju – jej współlokatorki poszły do miasta albo na wyjątkowo wczesną imprezę, dlatego postanowiła skupić się na ulubionych książkach. Wieczorem dołączył do niej Fineran, który miał ochotę porozmawiać, ale nie wiedział jak zacząć, siedział więc cichutko i bazgrał w notesie.

– No dobrze – powiedziała Elena po jakimś czasie. – Co cię gryzie i dlaczego nie powiedziałeś tego godzinę temu?

Oczywiście, w tym momencie do pokoju wpadły Allaia i Seleana.

– Błagam, powiedzcie jej coś, bo ja już nie mogę – warknęła ruda arystokratka. – Nie obchodzi mnie, co planuje tamta grupa, nie będziemy robić nic poza zwykłym referatem!

– Właściwie czemu tak się tym przejmujesz? – zapytała Elenaia w miarę spokojnie. – To tylko ocena, na litość, jedna trója cię nie zabije.

Dziewczyna już miała powiedzieć coś obraźliwego, ale zawstydziła się nagle i poprawiła włosy.

– Nie wiem, czy uda mi się zdać potworologię – powiedziała z mieszaniną wstydu i złości. – Jeśli dostaniemy mniej, będę miała problem. Zadowolone?

– I nie mogłaś tak od razu? – jęknęła Allaia i usiadła na łóżku. – To co, pracujemy?

Elena westchnęła. Miała ogromną ochotę kazać im wszystkim iść do demona i w spokoju porozmawiać z przyjacielem, ale obudziło się w niej sumienie, ponadto wiedziała, że Fineran by ją wtedy potępił. Trudno, trzeba było pomóc koleżance.

– Dobra – powiedziała. – Macie jakieś pomysły na ulepszenie tego?

Rozsiadły się na podłodze z podręcznikami i kartkami papieru, próbując za wszelką cenę uniknąć wycieczek do biblioteki; Fineran pomagał jak mógł i najwyraźniej chciał poczekać aż Elena będzie wolna. Nie był to jednak koniec atrakcji tego wieczora i gdy tylko zaczęły tworzyć plansze prezentacji – do pokoju wszedł Farewend.

– Ktoś jeszcze chce mnie dzisiaj odwiedzić? Kolejka stoi na korytarzu? – Zapytała poirytowana Elenaia. – I skąd ty w ogóle wiesz, gdzie ja mieszkam?

Chłopak, dziwnie blady, nawet jak na siebie, zamknął drzwi i oparł się o nie ciężko.

– Przepraszam – powiedział, chyba jako zbiorowa odpowiedź na wszystkie pytania. – Mam złe wiadomości: oni naprawdę są tak głupi.

Allaia pierwsza zrozumiała, o co mu chodzi.

– Niech to szlag – jęknęła. – Naprawdę przyzywają demona?!

Farewend pokiwał głową.

– W parku – dodał. – Wybaczcie, że wam zawracam głowę...

– Daj spokój, dobrze, że przyszedłeś – przerwała mu Allaia. – Sam byś sobie nie dał rady z nimi i tym, co wyjdzie z otchłani. Chodźcie, jak się pospieszymy, to zdążymy przed końcem rytuału!

– Może po prostu zgłośmy to profesorowi? – zaproponował cicho Fineran.

– Najpierw trzeba by jakiegoś znaleźć – zauważyła Elena. – To potrwa zbyt długo.

– Chodźmy wreszcie! – jęknęła Seleana, stojąc już przy drzwiach. – Jeśli im się uda, dostaną lepszą ocenę!

*

Park był pusty i ciemny – wciąż panował zbyt wielki chłód, by ktoś chciał przechadzać się po nim dla przyjemności. Stanowił więc idealne miejsce dla eksperymentów. Samozwańcza drużyna ratownicza biegła alejkami, dysząc ciężko i rozglądając się dookoła; znaleźli ich wreszcie tylko dzięki świecom, które wstawili do pentagramu.

W środku okręgu siedziała Rosailla, głośno odczytując tekst zaklęcia z wielkiej księgi. Wtórował jej stojący obok Lair, podczas gdy Reil, zajmujący miejsce naprzeciwko, z pewnym znudzeniem oglądał niebo. On też jako pierwszy zauważył intruzów.

– Obawiam się, że nie trzeba nam pomocy – rzucił lekkim tonem. – Na razie wszystko idzie świetnie.

– To znaczy? Możecie tu ściągnąć dokładnie wszystko! – krzyknęła rozjuszona Allaia.

– To znaczy, że nic się nie dzieje – wyjaśnił cierpliwie chłopak.

– Jeszcze nie – powiedziała ponuro Elena. – Dajcie spokój, nigdy nie wiecie, kiedy coś na was spadnie. Na przykład przerażony waleń. Jak chcecie ryzyka, to wstąpcie do klubu pojedynków!

– Nieudane rytuały są zabawniejsze.

– Czy podczas nieudanego rytuału powinien pojawiać się dym? – Przerwał dyskusję Farewend, wlepiając wzrok w pentagram za jego plecami. Reil zaklął i skoczył do przodu, wyrywając brata z kręgu.

Najwyraźniej za późno, bo Lair zawarczał głucho i zacisnął ręce na jego szyi.

Dwie osoby jednocześnie ruszyły w ich stronę: Seleana, niosąca grubą gałąź spod najbliższego drzewa oraz Farewend, najwyraźniej zbrojny tylko w dobre intencje. Cudem oderwali braci od siebie, w ostatniej chwili ratując jednego przed uduszeniem, po czym zaczęła się chaotyczna szarpanina z Lairem, który najwyraźniej dalej tkwił w transie.

W tym czasie Elena i Allaia wyciągnęły ręce i zaczęły odmawiać stosowne zaklęcia. Jak by się jednak nie starały, dym nie chciał na dobre zniknąć: płożył się tylko coraz bliżej ziemi. A na domiar złego Rosaila odrzuciła głowę do tyłu i zaczęła mówić dziwnym, nieswoim głosem. Jej oczy stały się puste, a ciało otoczyła czerwona aura.

Mniej więcej wtedy Farewend powalił Laira na ziemię i usiadł na nim okrakiem, próbując utrzymać chłopaka na miejscu. Ten nadal wyrywał się z nadnaturalną siłą, dopóki Seleana nie uderzyła go w głowę gałęzią.

– Czasami trzeba działać zdecydowanie – pouczyła Farewenda.

– Może ktoś zechciałby nam pomóc?! – Wrzasnęła Allaia nieco histerycznie. Aura wokół Rosaili rosła nadal, coraz bardziej niepokojąco. Reil jako pierwszy zorientował się w sytuacji i podszedł do niej nieco tylko chwiejnie.

– Obudź się wreszcie, Rosa!– potrząsnął dziewczyną, klnąc pod nosem, ale nie uzyskał żadnego rezultatu. Wreszcie zacisnął zęby, oddalił o krok i uderzył ją w głowę.

Reszta grupy zamarła. Czerwony blask zniknął jednak powoli, a dym w środku kręgu rozwiał się.

– Jutro – powiedział Reil drżącym głosem – kupię jej kwiaty. I obiad. I będę przepraszał.

– Wybaczy ci, jeśli jej powiesz, że siniaki masz po tym, jak ci oddała – oznajmił Lair, siadając powoli i rozmasowując guz na głowie.

Dowlekli się do sypialni grubo po północy.

*

Następnego dnia profesor patrzył na nich wszystkich z jawnym zdumieniem.

– Moi drodzy – powiedział powoli. – Rozumiem, że w wolne dni trudno wam się zmusić do pracy, a młodość musi się wyszumieć, ale czy naprawdę nikt nie zdołał niczego na dziś przygotować...?